Dinsdag 28 juni
Door: Myrthe
Blijf op de hoogte en volg Myrthe
29 Juni 2016 | Spanje, Madrid
Dinsdag 28 juni
Mijn wekker stond op 09:30, maar ik was al vaak wakker geworden van de warmte. Ik denk dat dit misschien wel de warmste nacht is geweest van mijn hele maand in Madrid. Soms werd ik met zweetdruppels op mijn hoofd wakker en ben ik mijn bed uitgestapt om wat te gaan drinken. Vanaf half 11 konden we onze examens inzien en uiteraard ons cijfer te horen krijgen. Ik woon op 3 minuten loopafstand van de Universiteit en was nieuwsgierig naar mijn cijfers. Toen ik het grammatica examen maakte voelde ik me nogal leeg, en het Cultura examen voelde oké. Toen ik daar aankwam waren er al een aantal andere klasgenoten (uit Holland). Iedereen zijn internet abonnement begint af te lopen, dus de meeste kwam ik op de gok tegen. Alles begint eigenlijk een beetje op de raken. Onze zin om in de zon te zitten, want het is hier hártstikke warm en er staat vrijwel geen wind. Onze voeten zitten vol met blaren door alle kilometers die we lopen hier. Sommige krijgen bultjes als reactie op iets, of allergie. Heb ik gelukkig dan weer geen last van, behalve mijn hooikoorts natuurlijk. Ik nies me wat af hier, maar het is al wel een stukje minder dan toen ik hier net was. Toen ik bij Maria Ángeles aankwam, mijn Cultura docente vroeg ze hoe ik het examen vond. Ik zei dat ik het absoluut niet moeilijk vond, maar ook niet super makkelijk. Ze pakte mijn papier erbij waar op stond dat ik een 8,7 had gehaald. Ik was enorm opgelucht en ze vertelde me dat ik het goed had gedaan. Ze pakte mijn cijfer van mijn presentatie erbij (9) en zei dat ik altijd aanwezig ben geweest en ik goed mee deed, dus dat ik een heel erg mooi cijfer kon verwachten voor dit vak. Op de Universiteit is namelijk 33% van je cijfer je opkomst in de les, 33% van je cijfer hoe je aanwezig bent in de les en meedoet en de rest bestaat uit cijfers van toetsen. Zelfs als je de toetsen verknald maar wél altijd in de les bent geweest en goed hebt meegedaan kan je dus eigenlijk al moeilijk niet slagen. Ik vind dat in Nederland daar ook meer naar gekeken mag worden. Hoe je meedoet in de les en of je altijd aanwezig bent is ook belangrijk en is een teken van verantwoordelijkheidsgevoel. Tevreden ging ik op naar Hugo, die al vrolijk aan het zwaaien was vanuit zijn lokaaltje. Ik ging zitten en hij pakte mijn blaadje met mijn gekras en geschreven schema's (werkt hartstikke snel bij het vervoegen van werkwoorden haha) en ik zag dat ik een 7,8 had. Wát een opluchting!!! We gingen mijn toets doorkijken en bij sommige opdrachten zag je gewoon dat mijn lege hoofd het had overgenomen. En toen kwam de domme fout, waar achter stond geschreven "EN SERIO!?!?" (Serieus?!?!) We moesten allebei lachen en gingen door naar de schrijfopdracht. In Nederland heb ik altijd veel meer fouten in mijn opdrachten dan dat ik hier had. Dat gaf me een goed gevoel, en ook hier liep ik tevreden weg. Op naar Moncloa, waar we zouden vertrekken met de bus richting een andere campus van Nebrija voor de Diploma uitreiking. Het was een hele mooie plek, midden in de natuur, tussen de bergen, even weg uit de drukke stad. En dat beviel me heel goed. Het was een mooi charmant gebouw en er stond een grote witte tent met een podium en microfoons. De diploma uitreiking ging snel, eerst een praatje van de directrice en daarna werden de namen van alle studenten genoemd en kon je het podium opkomen om je diploma op te halen. Monique sprak namens ons, Fontys, voor het publiek en hield een speech van 4 minuten. Hierin bedankte ze de docenten en vertelde ze haar, en onze, ervaringen. Hierna was er een foto moment, voor degene die wilde, met docenten. Ik ging natuurlijk met topper Hugo op de foto en liep hierna langs de rode tafel om een Nebrija shirt in ontvangst te nemen. Vervolgens konden we tussen de bomen wat te drinken krijgen (lekkere sangria) en paella. Met z'n allen hebben we lekker gegeten, gedronken, gepraat met onze docenten en de nodige foto's gemaakt. Het "diploma" wat we hebben geregen is overigens meer een bewijs van deelname. Het echte diploma, met cijfers en niveau, wordt opgestuurd naar Nederland. Toen de bus aankwam in Moncloa liep ik terug naar huis (4 straten verderop) en ben verder mijn koffer in gaan pakken. Ik vlieg op woensdag om 20:15 en kom om 22:45 aan op Schiphol. Mijn koffer inpakken was weer passen en meten en het leek alsof ik wel 2 koffers extra er in moest proppen terwijl ik zelf helemaal niet overdreven veel heb gekocht. Zwaarste schoenen aandoen, dat zijn dus mijn nieuwe want die hebben een mega grote zool. Het Nebrija shirt ligt klaar om aan te doen en ik heb mijn zomerjas bij de hand. Die ik hier in Spanje misschien 2 keer heb aangehad. Ik besloot even mijn wijk in te gaan om cadeautjes te halen voor Mercedes. Het is een ovenwant geworden en een klein parfum potje voor in de auto aan de spiegel. Ze bracht vaak warm eten met haar blote handen naar de tafel dus ik dacht dat den ovenwant wel geschikt was. Het parfum kwam ik tegen en vond ik gewoon leuk, ook met de gedachte dat ze nogal vaak in de file staat en dan met deze temperaturen... Goed, tijd om te eten. Heerlijke vers gebakken tortilla de patatas, salade met komkommer en tomaat, brood met manchego (is nog steeds niet op) en lentejas soep. Halverwege het eten zet ze een kom op tafel met heel veel zwart. Olie achtig, zwart en een beetje oranje. We vragen wat het is en ze verteld ons dat het calamares zijn. Ik besluit er aan te ruiken en er gaat een kippenvel rilling door mijn buik. Dat rook niet zo lekker. Ik besloot dat op het moment dat ik klaar was met de rest eten, ik het ging proeven. Ik baalde immers dat ik niet echte Spaanse dingen geproefd heb. Wat dat zwarte was wisten we nog steeds niet, maar ik had een stukje op mijn bord gelegd. Emma had de camera klaar staan en begon met filmen. Ik had een stukje in mijn mond en begon te kauwen. Hoe meer ik kauwde, hoe viezer ik het vond. Maar het was dan ook écht vies. Ik werd er gewoon een beetje misselijk van maar probeerde het wel door te slikken. Dit doorslikken ging niet zo goed, ik denk dat als ik dat had doorgezet ik het er direct weer uitgegooid had. Ik spuugde het weer uit op een tissue en ben gaan spoelen met tomaat, chips en brood. Brrr wat smerig was dat. Mercedes vroeg hoe we het vonden en ik zei dat ik alles heerlijk vond, behalve de calamares. Ook vroegen we wat het zwarte goedje was waar de calamares in lag. Nou dat was dus de inktvis inkt. Inktvis in inktvis inkt, omienommie........ Na het nuttigen van een yoghurt, die mijn smaak weer neutraliseerde, liep ik met Loes naar Chueca om hier wat te drinken met klasgenoten. Samen met Merijn, Matthew en Hannah (amerikaans klasgenootje van Merijn) bleven we nog even zitten om wat te drinken. Naar huis lopen had ik geen zin nin, maar ik was er bijna van overtuigd dat mijn metro kaart was afgelopen. Op de gok probeerde ik er doorheen te lopen en tot mijn verbazing brandde mijn lampje groen en kon ik gewoon doorlopen. Woensdag (vandaag) vlieg ik naar huis om 20:15 en ik vind het niet zo erg. Vanmiddag ga ik nog bij montaditos lunchen, aangezien het miéroles is. Want op miércoles kost ieder ding op de kaart maar 1 euro! Zouden ze in Nederland ook moeten introduceren de 100montaditos. Je schrijft op een blaadje de nummertjes van de broodjes, wat je wilt drinken, en de andere gerechten. Je zegt je naam, die op je bonnetje wordt geprint, en zodra je je naam hoort kan je je bestelling afhalen bij het luikje. Ik geef altijd de naam "'Marta" op, want Myrthe is hier soms een beetje moeilijk voor ze.
Mijn wekker stond op 09:30, maar ik was al vaak wakker geworden van de warmte. Ik denk dat dit misschien wel de warmste nacht is geweest van mijn hele maand in Madrid. Soms werd ik met zweetdruppels op mijn hoofd wakker en ben ik mijn bed uitgestapt om wat te gaan drinken. Vanaf half 11 konden we onze examens inzien en uiteraard ons cijfer te horen krijgen. Ik woon op 3 minuten loopafstand van de Universiteit en was nieuwsgierig naar mijn cijfers. Toen ik het grammatica examen maakte voelde ik me nogal leeg, en het Cultura examen voelde oké. Toen ik daar aankwam waren er al een aantal andere klasgenoten (uit Holland). Iedereen zijn internet abonnement begint af te lopen, dus de meeste kwam ik op de gok tegen. Alles begint eigenlijk een beetje op de raken. Onze zin om in de zon te zitten, want het is hier hártstikke warm en er staat vrijwel geen wind. Onze voeten zitten vol met blaren door alle kilometers die we lopen hier. Sommige krijgen bultjes als reactie op iets, of allergie. Heb ik gelukkig dan weer geen last van, behalve mijn hooikoorts natuurlijk. Ik nies me wat af hier, maar het is al wel een stukje minder dan toen ik hier net was. Toen ik bij Maria Ángeles aankwam, mijn Cultura docente vroeg ze hoe ik het examen vond. Ik zei dat ik het absoluut niet moeilijk vond, maar ook niet super makkelijk. Ze pakte mijn papier erbij waar op stond dat ik een 8,7 had gehaald. Ik was enorm opgelucht en ze vertelde me dat ik het goed had gedaan. Ze pakte mijn cijfer van mijn presentatie erbij (9) en zei dat ik altijd aanwezig ben geweest en ik goed mee deed, dus dat ik een heel erg mooi cijfer kon verwachten voor dit vak. Op de Universiteit is namelijk 33% van je cijfer je opkomst in de les, 33% van je cijfer hoe je aanwezig bent in de les en meedoet en de rest bestaat uit cijfers van toetsen. Zelfs als je de toetsen verknald maar wél altijd in de les bent geweest en goed hebt meegedaan kan je dus eigenlijk al moeilijk niet slagen. Ik vind dat in Nederland daar ook meer naar gekeken mag worden. Hoe je meedoet in de les en of je altijd aanwezig bent is ook belangrijk en is een teken van verantwoordelijkheidsgevoel. Tevreden ging ik op naar Hugo, die al vrolijk aan het zwaaien was vanuit zijn lokaaltje. Ik ging zitten en hij pakte mijn blaadje met mijn gekras en geschreven schema's (werkt hartstikke snel bij het vervoegen van werkwoorden haha) en ik zag dat ik een 7,8 had. Wát een opluchting!!! We gingen mijn toets doorkijken en bij sommige opdrachten zag je gewoon dat mijn lege hoofd het had overgenomen. En toen kwam de domme fout, waar achter stond geschreven "EN SERIO!?!?" (Serieus?!?!) We moesten allebei lachen en gingen door naar de schrijfopdracht. In Nederland heb ik altijd veel meer fouten in mijn opdrachten dan dat ik hier had. Dat gaf me een goed gevoel, en ook hier liep ik tevreden weg. Op naar Moncloa, waar we zouden vertrekken met de bus richting een andere campus van Nebrija voor de Diploma uitreiking. Het was een hele mooie plek, midden in de natuur, tussen de bergen, even weg uit de drukke stad. En dat beviel me heel goed. Het was een mooi charmant gebouw en er stond een grote witte tent met een podium en microfoons. De diploma uitreiking ging snel, eerst een praatje van de directrice en daarna werden de namen van alle studenten genoemd en kon je het podium opkomen om je diploma op te halen. Monique sprak namens ons, Fontys, voor het publiek en hield een speech van 4 minuten. Hierin bedankte ze de docenten en vertelde ze haar, en onze, ervaringen. Hierna was er een foto moment, voor degene die wilde, met docenten. Ik ging natuurlijk met topper Hugo op de foto en liep hierna langs de rode tafel om een Nebrija shirt in ontvangst te nemen. Vervolgens konden we tussen de bomen wat te drinken krijgen (lekkere sangria) en paella. Met z'n allen hebben we lekker gegeten, gedronken, gepraat met onze docenten en de nodige foto's gemaakt. Het "diploma" wat we hebben geregen is overigens meer een bewijs van deelname. Het echte diploma, met cijfers en niveau, wordt opgestuurd naar Nederland. Toen de bus aankwam in Moncloa liep ik terug naar huis (4 straten verderop) en ben verder mijn koffer in gaan pakken. Ik vlieg op woensdag om 20:15 en kom om 22:45 aan op Schiphol. Mijn koffer inpakken was weer passen en meten en het leek alsof ik wel 2 koffers extra er in moest proppen terwijl ik zelf helemaal niet overdreven veel heb gekocht. Zwaarste schoenen aandoen, dat zijn dus mijn nieuwe want die hebben een mega grote zool. Het Nebrija shirt ligt klaar om aan te doen en ik heb mijn zomerjas bij de hand. Die ik hier in Spanje misschien 2 keer heb aangehad. Ik besloot even mijn wijk in te gaan om cadeautjes te halen voor Mercedes. Het is een ovenwant geworden en een klein parfum potje voor in de auto aan de spiegel. Ze bracht vaak warm eten met haar blote handen naar de tafel dus ik dacht dat den ovenwant wel geschikt was. Het parfum kwam ik tegen en vond ik gewoon leuk, ook met de gedachte dat ze nogal vaak in de file staat en dan met deze temperaturen... Goed, tijd om te eten. Heerlijke vers gebakken tortilla de patatas, salade met komkommer en tomaat, brood met manchego (is nog steeds niet op) en lentejas soep. Halverwege het eten zet ze een kom op tafel met heel veel zwart. Olie achtig, zwart en een beetje oranje. We vragen wat het is en ze verteld ons dat het calamares zijn. Ik besluit er aan te ruiken en er gaat een kippenvel rilling door mijn buik. Dat rook niet zo lekker. Ik besloot dat op het moment dat ik klaar was met de rest eten, ik het ging proeven. Ik baalde immers dat ik niet echte Spaanse dingen geproefd heb. Wat dat zwarte was wisten we nog steeds niet, maar ik had een stukje op mijn bord gelegd. Emma had de camera klaar staan en begon met filmen. Ik had een stukje in mijn mond en begon te kauwen. Hoe meer ik kauwde, hoe viezer ik het vond. Maar het was dan ook écht vies. Ik werd er gewoon een beetje misselijk van maar probeerde het wel door te slikken. Dit doorslikken ging niet zo goed, ik denk dat als ik dat had doorgezet ik het er direct weer uitgegooid had. Ik spuugde het weer uit op een tissue en ben gaan spoelen met tomaat, chips en brood. Brrr wat smerig was dat. Mercedes vroeg hoe we het vonden en ik zei dat ik alles heerlijk vond, behalve de calamares. Ook vroegen we wat het zwarte goedje was waar de calamares in lag. Nou dat was dus de inktvis inkt. Inktvis in inktvis inkt, omienommie........ Na het nuttigen van een yoghurt, die mijn smaak weer neutraliseerde, liep ik met Loes naar Chueca om hier wat te drinken met klasgenoten. Samen met Merijn, Matthew en Hannah (amerikaans klasgenootje van Merijn) bleven we nog even zitten om wat te drinken. Naar huis lopen had ik geen zin nin, maar ik was er bijna van overtuigd dat mijn metro kaart was afgelopen. Op de gok probeerde ik er doorheen te lopen en tot mijn verbazing brandde mijn lampje groen en kon ik gewoon doorlopen. Woensdag (vandaag) vlieg ik naar huis om 20:15 en ik vind het niet zo erg. Vanmiddag ga ik nog bij montaditos lunchen, aangezien het miéroles is. Want op miércoles kost ieder ding op de kaart maar 1 euro! Zouden ze in Nederland ook moeten introduceren de 100montaditos. Je schrijft op een blaadje de nummertjes van de broodjes, wat je wilt drinken, en de andere gerechten. Je zegt je naam, die op je bonnetje wordt geprint, en zodra je je naam hoort kan je je bestelling afhalen bij het luikje. Ik geef altijd de naam "'Marta" op, want Myrthe is hier soms een beetje moeilijk voor ze.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
